دخترک جلوی اینه ی تمام قدی که توی راه پله قرار داشت میچرخید و زیر لب اواز میخواند.با دستان ظریف و سفیدش دامن پیراهن بلندش را بالا گرفته بود و ادای ملکه ی سرزمین پریان را در می اورد.تاجی از گل رز بر سرش گذاشته و گردنبند مرواریدی را که هدیه ی تولدش بود به گردن انداخته بود.دختر با خود اندیشید:چقدر امشب زیبا شده ام!! برای اخرین بار از توی اینه نگاهی به صورتش انداخت و همانطور که از پله ها پایین میرفت زیر لب غرغر کرد:گونه هایم زیادی گل انداخته اند و موهایم بیش از اندازه برق میزنند.                                                                                                                                                                        مادر با دیدن دخترش اورا بقل کردو بوسید:خیلی زیبا شده ای عزیزم!!!                                                                                                           دخترک بالحنی اشفته گفت:میدانم اما... اما احساس میکنم رنگ ابی پیراهنم اصلا به صورتم نمی اید.آ...مادر؟بهتر نبود موهایم را مد روز درست میکردم تا اینکه آنهارا ببافم؟پیراهن سبز ابی ام را بپوشم؟ اخر میدانید این استین های پفی و این یقه ی توری حسابی اذیتم میکنند!کاش پاشنه ی کفشهای ورنی ابی ام کنده نمیشد و میتوانستم از انها استفاده کنم.میبینید مادر؟ حسابی دستپاچه شده ام! این کفشهای صندل سفیدم هم اصلا جالب نیستند.                                                                                مادر اخم کرد:میشود وراجی را کنار بگذاری و به فکر مهمانی امشب باشی؟ هنوز هیچ کا                                                            دخترک نگاهی به ساعتش انداخت و اه کشید. روبه خواهر کوچکترش که تنها دوسال از او کوچکتر بود کرد و گفت:میبینی خواهر جان؟! تنها بیست دقیقه ی دیگر از کودکی ام مانده!بعد از ان باید برای همیشه با کودکی ام خداحافظی کنم.من تا بیست دقیقه ی دیگر دوازده ساله میشوم.آه...خیلی سخت است.خوشبحالت خواهر! حداقل تا دوسال دیگر وقت داری.          مادر با عجله بطرف اشپزخانه رفت و برای بار صدویکم یادآوری کرد:لورا؟! الان است که مهمان ها سربرسند.اما هنوز میز را نچیده ای و کیک را از فر بیرون نیاورده ای!                                                                                                                                                                     لورا اهی کشید:آه! مادر! شما هم چه توقع هایی از ادم دارید. من باید با ادم های خیالی ام خداحافظی کنم.فقط بیست دقیقه ی دیگر وقت دارم. بیست دقیقه...                                                                                                                                                             اما دخترک نمی دانست دو دقیقه ازبیست دقیقه ی باقیمانده کم شده و تنها هجده دقیقه زمان دارد.شنل قهوه ای بلندش را پوشید و کفشهای کهنه اش را به پا کرد و از خانه بیرون زد.اومیدانست کجا میتواند آدم های خیالی اش را ببیند. او میدانست کجا میتواند خواهر و برادر های خیالی اش _ ساموئل و کلارا _ را پیدا کند.انها همیشه کنار ساحل باهم بازی میکردند. و ساموئل عاشق قایق سواری بود ...راه طولانی بود و باران شدیدی می بارید. باد می غرید و رعد اسمان را روشن میکرد.هوا ابری بود. نه خبری از خورشید بود و نه خبری از ان اسمان ابی زیبا که کلارا عاشقش بود. همه چیز شبیه یک کابوس بود... کابوس وحشتناک...لورا دائم به ساعتش نگاه میکرد. تنها ده دقیقه ی دیگر فرصت داشت. با خود اندیشید: اگر نتوانم برای اخرین بار  انها را ببینم و با انها خداحافظی کنم چه؟ چند بار تصمیم گرفت تا مثل موش آبکشیده خیس نشده و سرما نخورده برگردد و قید آدم های خیالی اش را بزند اما عقربه های ساعت قدرت تصمیم گرفتن را از او گرفته بود. هرچه زمان بیشتر میگذشت لورا عصبی تر میشدو قدمهایش را سریعتر میکرد.از پل عبور کرد. از کنار رودخانه گذشت... دزدکی از وسط باغ اقای پارکر رد شد تا بالاخره به ساحل رسید. اما ... اما دیگر خیلی دیر شده بود... تنها دودقیقه ی دیگر باقیمانده بود.فرصتی اندک برای خداحافظی کوتاه و بی مقدمه... با اینحال چرا لورا نمی توانست کلارا و ساموئل را ببیند؟!انها کجا بودند؟ ممکن بود ساعتش دو دقیقه ای عقب مانده باشد؟!                                                                                                                                                              لورا چرخید و داد زد:ساموئل؟ کلارا؟شما کجایید؟؟؟ اما هیچ صدایی نیامد.کم کم دختر به این نتیجه رسید که هرگز نمیتواند آنهارا ببیند ... او گذاشت تا قطرات اشک گونه هایش را خیس کند. با دستهایش صورتش را پوشانده بود و گریه میکرد. ناله میکرد... او نمیتوانست درک کند که دیگر ساموئلی وجود ندارد. با تمام وجود احساس یاس و نا امیدی کرد و فریاد زد:از بزرگ شدن بدم می اید. متنفرم!                                                                                                                                                                                           ناگهان صدایی توجهش را جلب کرد: خداحافظ لورا!                                                                                                                                              صدا از دوردست بود.لورا چشم گرداند تا توانست کلارا و ساموئل را ببیند که توی قایقی بر روی دریا نشسته اند و برایش دست تکان میدهند. قایق دور و دور تر میشد تا اینکه کاملا از تیررس خارج شد. لورا میدانست این اخرین دیدارشان بوده اما اشکهایش را پاک کرد و با ادم های خیالی اش وداع کرد: خداحافظ ساموئل! خداحافظ کلارا! خداحافظ خاطرات کودکی...