شاید عجیب باشد،آدمی دهه ی اول زندگی اش را با کابوس های شبانه و ترس از تاریکی و جن و ارواح خبیثه وشکنجه توسط قوه ی تخیلش گذرانده باشد، شش سال بعد بخواهد دیگران را بترساند و علاقه خاصی به (وحشت) داشته باشد.نصف شب آهنگهای ترسناک گوش دهد ،برقهارا خاموش کند و بخواهد متنی را بنویسد تا به عقیده خودش«مو بر تن بشر،سیخ شود!»

نوشته ها علاوه بر زمان،به مکان هم نیاز دارند.آر.إل.استاین(رابرت لارنس استاین) نویسنده ی آمریکایی ای که عمرش را صرف زهره ترک کردن نوجوانان نموده،میگوید:«ترسناکترین مکان،خودِ ذهن شماست!»

لازم بذکر است سر نوشتن چنین متنی،تمام کابوسهای بچگی ام را از ذهن گذراندم تا بتوانم خوفناک ترینش را برای موضوع داستان  انتخاب کنم. 

شب شد؛خوابیدم،تا خود صبح خواب دیدم نصفه شبی با مادرم وسط یک بیابان تاریک و بی انتها ایستاده ایم و دور وبرمان پر است از گرگهای گرسنه ای  که مدام بهمان حمله میکنند و هر دفعه که گرگی بهم حمله میکرد،از خواب میپریدم.دفعه سوم که بیدار شدم،زبانم به حلقم چسبیده بود.مادرم یک لیوان آب برایم آورد...

خواندن (این) متن که من را به دوران شیرین(!!) کودکی ام هل داد و پرت کرد و کابوسهایم را  زارت کوباند وسط پیشانی ام و اول از همه مو را برتن خودم سیخاند،خالی از لطف نیست:))

پی نوشت:«موضوع داستان کوتاه،مربوط به پکیجی از کابوسهایم ــست که هر شب مثل سریال،یک قسمتش را میدیدم و هیچوقت درباره شان با کسی حرف نزدم.برای یک بچه ی پنج ساله خیلی زیاد بود،باور کنید!

شاید داستان و موضوعش،چندان ترسناک و مو سیخ کن و زهره ترک کن نباشد،اما حق بدهید چون آرامش ام را ازم سلب کرده بود و روانم را زیر سوال برده بود،فکر کنم باید ترسناک باشد،لااقل برای خودم!

توصیه میشود مطالب این وبلاگ را نیمه شب، با آهنگی که در پست ثابت موجود است،میل بفرمایید؛))