قم یه شور وحال عجیبی داره!! همه خیابونا و کوچه ها چراغونیه!! جای همتون خالی... دیروز رفتیم جمکران. جمعیت می لولید توهم. ماه کامل شب چهارده بالای گنبد جمکران منطبق شده بود... یه عکس خوشمل ازش گرفتم. 

نمیدانم بگریم یا بخندم.نمیدانم امیدوار باشم یا نا امید... از اینده ای که نمیدانم چیست و چگونه می اید میترسم. از انتظار متنفرم... همیشه به خودم میگویم استوار باش! محکم محکم. نترس! زندگی را نباز... برای ارزوهایت تلاش کن. برای خوب زیستن... شاد زیستن.. اما... همیشه دلیلی محکم برای گریستن وجود دارد. دلیلی برای زار زدن. از دنیا بریدن.. من از وقتی که بدنیا امدم تنها بودم.درست است. بودند ادمهایی که میخواستند تنهایم نگذارند مثل پدر و مادر و دوستانم. اما انها هرگز نفهمیدند نمیتوانند مرا بفهمند. درست همانطور که من نمیتوانم زندگی را بفهمم. گاهی احساس میکنم نمیتوانم به رویا هایم برسم... و همین فکرها ازارم میدهد. از شش سالگی تا الان همیشه یک صدایی که نمیدانم از کجا و متعلق به کیست بهم  خبر از فرداهایی پر از خوشی را میدهد. فرداهایی که در ان احساس خوشبختی میکنم. اما نمیدانم ان فردا چه زمان می اید. انتظارم تمام شده. حس میکنم بدبخت ترین ادم روی زمینم و باید تا اخر عمرم مثل همه زندگی ساده و بدون ماجرا داشته باشم. زندگی تهی از هر ارزو و رویا. باز هم میگویم. نمیتوانم زندگی را بفهمم... از پیچ وخم های جاده ی زندگی ام سر در نمی اورم. تقدیر سرنوشت را نا عادلانه میدانم... با این حال خودم را نمی بازم چون معتقدم بعد هر باران سختی یک رنگین کمان زیبا پنهان است... شاید من هم الان دقیقا وسط باران ام... اما ... باز هم زندگی را نمیفهمم..

میخوام بهتون یه کتاب زیبا و مهیج رو معرفی کنم که مطمئنم ازش خوشتون میاد. نویسنده این کتاب ناتالی ببیت هست.                                     درباره ی کتاب:کمتر داستانی با چنین نثر ممتازی یافت میشود که هم از نظر سبک وهم از نظر ساختار بدون نقص باشد.این داستان سرشار از خیالپردازی و با نکته های شوخ و ظریف غنا یافته است.                                                                                             خلاصه کتاب تاک خانواده ای با عمر جاویدان:خانواده ی تاک که با نوشیدن اب چشمه ای سحر امیز مورد رحمت یا نفرین خداوند قرار گرفته اند و عمر جاویدان یافته اند درحالی که سرگردان و بی خانمان هستند سعی میکنند تا انجا که امکان دارد دور از دیگران و در ارامش زندگی کنند. وقتی دختری ده ساله بنام وینی فاستر به راز انها پی میبرد خانواده ی تاک او را با خودشان میبرند و برایشان توضیح میدهند که چرا زندگی جاویدان در هر سنی که باشد انقدر ها هم دلنشین نیست. اما پسر کوچک این خانواده که هفده سال دارد و از وینی خوشش امده به او پیشنهاد میکند تا هفده سالگی صبر کند و بعد از اب ان چشمه بخورد تا بتواند با او ازدواج کند. مشکلات از زمانی اغاز میشود که غریبه ای برای دست یافتن به چشمه و کسب ثروت از طریق ان به تعقیب وینی میپردازد.

میخوام بهتون یه کتاب ترسناک و باحال رو معرفی کنم که به خوندنش می ارزه!!! پس حتما بخونید! نویسنده ی این کتاب اقای رابرت لارنس استاینه!! نویسنده ی مشهوری که شاید اسمش به گوشتون خورده باشه! به هرحال.                                 درباره ی نویسنده:ار.ال.استاین در سال 1943 در حومه شهر کولومبوس در ایالت اوهایو در امریکا بدنیا امد.نه ساله بود که نویسندگی را گشف کرد-مثل خودم-او از سال 1965 در نیویورک زندگی میکند.اولین کتابهایش فکاهی بودند.ار.ال. استاین که در دفتر کارش یک اسکلت و ماسکهای افریقایی نگهداری میکند از سال 1986 خود را وقف ادبیات وحشت کرد. با انتشار مجموعه "موی سیخ شده به تن"در سال 1992موفقیتی جهانی بدست اورد. مجموعه ی "ترس و لرز" که تا کنون به شانزده زبان ترجمه شده است.و از محبوب ترین کتابهای نوجوانان در دنیاست. روزنامه ی "یو اس آ تو دی" در سال 1999 اعلام کرد که ار.ال.استاین موفق ترین نویسنده ی نوجوانان در همه ی اعصار است!! این موفقیت دلیلی بسیار ساده دارد:ار.ال.استاین نه فقط  قصه ای وحشتناک تعریف میکند بلکه خواننده هایش را هم میخنداند.با این امیزه او توانسته است خیلی از بچه هایی را که اهل کتاب خواندن نبودند کتابخوان کند.                                                                                                                       کتابروح بی سر...                                                                                                                                                                                                دنی و استفانی میخواهند سر از خانه ی بالای تپه که هیل هاوس نام دارد دربیاورند و راز روح بیسر را کشف کنند. راهنماهای ان خانه ی دویست ساله چنین نقل میکنند:کاپیتان یک کشتی این خانه را برای همسرش ساخت که تازه با او ازدواج کرده بود.دقیقا همانروزی که ساختن به پایان رسید کاپیتان کشتی به سفری دریایی رفت و همسر جوانش را در خانه ی بزرگی که سی اتاق داشت و بسیار سرد و تاریک بود تنها گذاشت.کاپیتان در دریا غرق شد و هرگز بازنگشت همسر جوانش نیز از ان خانه رفت.اما ان خانه خالی نبود! روح فانوس بدست کاپیتان در خانه میچرخید و همسرش را صدا میزد: انابل؟! انابل؟  سالیان بعد خانواده ای به انجا اسباب کشی کردند. در طول این سال ها افراد متعددی ادعا کرده اند که شب ها صدای روح میشنوند.سرانجام صد سال پیش ان خانه توسط خانواده ی "کراو" خریداری شد. انها پسری بدطینت بنام اندرو داشتنداو روزی اتفاقی اتاقی را کشف کردکه هنوز داخلش را ندیده بود. وارد اتاق شد. او فانوسی روی میزی دید که وسط اتاق قرار داشت. روح کاپیتان برای اینکه اندرو اورا دیده بود سرش را برید و در گوشه ای از ان خانه پنهان کردو روحش نیز هرگز به ان خانه برنگشت ! اما این روح بی سر اندرو بود که تا سالیان سال به دنبال سرش میگشت و نتوانست پیدایش کند...       

دخترک جلوی اینه ی تمام قدی که توی راه پله قرار داشت میچرخید و زیر لب اواز میخواند.با دستان ظریف و سفیدش دامن پیراهن بلندش را بالا گرفته بود و ادای ملکه ی سرزمین پریان را در می اورد.تاجی از گل رز بر سرش گذاشته و گردنبند مرواریدی را که هدیه ی تولدش بود به گردن انداخته بود.دختر با خود اندیشید:چقدر امشب زیبا شده ام!! برای اخرین بار از توی اینه نگاهی به صورتش انداخت و همانطور که از پله ها پایین میرفت زیر لب غرغر کرد:گونه هایم زیادی گل انداخته اند و موهایم بیش از اندازه برق میزنند.                                                                                                                                                                        مادر با دیدن دخترش اورا بقل کردو بوسید:خیلی زیبا شده ای عزیزم!!!                                                                                                           دخترک بالحنی اشفته گفت:میدانم اما... اما احساس میکنم رنگ ابی پیراهنم اصلا به صورتم نمی اید.آ...مادر؟بهتر نبود موهایم را مد روز درست میکردم تا اینکه آنهارا ببافم؟پیراهن سبز ابی ام را بپوشم؟ اخر میدانید این استین های پفی و این یقه ی توری حسابی اذیتم میکنند!کاش پاشنه ی کفشهای ورنی ابی ام کنده نمیشد و میتوانستم از انها استفاده کنم.میبینید مادر؟ حسابی دستپاچه شده ام! این کفشهای صندل سفیدم هم اصلا جالب نیستند.                                                                                مادر اخم کرد:میشود وراجی را کنار بگذاری و به فکر مهمانی امشب باشی؟ هنوز هیچ کا                                                            دخترک نگاهی به ساعتش انداخت و اه کشید. روبه خواهر کوچکترش که تنها دوسال از او کوچکتر بود کرد و گفت:میبینی خواهر جان؟! تنها بیست دقیقه ی دیگر از کودکی ام مانده!بعد از ان باید برای همیشه با کودکی ام خداحافظی کنم.من تا بیست دقیقه ی دیگر دوازده ساله میشوم.آه...خیلی سخت است.خوشبحالت خواهر! حداقل تا دوسال دیگر وقت داری.          مادر با عجله بطرف اشپزخانه رفت و برای بار صدویکم یادآوری کرد:لورا؟! الان است که مهمان ها سربرسند.اما هنوز میز را نچیده ای و کیک را از فر بیرون نیاورده ای!                                                                                                                                                                     لورا اهی کشید:آه! مادر! شما هم چه توقع هایی از ادم دارید. من باید با ادم های خیالی ام خداحافظی کنم.فقط بیست دقیقه ی دیگر وقت دارم. بیست دقیقه...                                                                                                                                                             اما دخترک نمی دانست دو دقیقه ازبیست دقیقه ی باقیمانده کم شده و تنها هجده دقیقه زمان دارد.شنل قهوه ای بلندش را پوشید و کفشهای کهنه اش را به پا کرد و از خانه بیرون زد.اومیدانست کجا میتواند آدم های خیالی اش را ببیند. او میدانست کجا میتواند خواهر و برادر های خیالی اش _ ساموئل و کلارا _ را پیدا کند.انها همیشه کنار ساحل باهم بازی میکردند. و ساموئل عاشق قایق سواری بود ...راه طولانی بود و باران شدیدی می بارید. باد می غرید و رعد اسمان را روشن میکرد.هوا ابری بود. نه خبری از خورشید بود و نه خبری از ان اسمان ابی زیبا که کلارا عاشقش بود. همه چیز شبیه یک کابوس بود... کابوس وحشتناک...لورا دائم به ساعتش نگاه میکرد. تنها ده دقیقه ی دیگر فرصت داشت. با خود اندیشید: اگر نتوانم برای اخرین بار  انها را ببینم و با انها خداحافظی کنم چه؟ چند بار تصمیم گرفت تا مثل موش آبکشیده خیس نشده و سرما نخورده برگردد و قید آدم های خیالی اش را بزند اما عقربه های ساعت قدرت تصمیم گرفتن را از او گرفته بود. هرچه زمان بیشتر میگذشت لورا عصبی تر میشدو قدمهایش را سریعتر میکرد.از پل عبور کرد. از کنار رودخانه گذشت... دزدکی از وسط باغ اقای پارکر رد شد تا بالاخره به ساحل رسید. اما ... اما دیگر خیلی دیر شده بود... تنها دودقیقه ی دیگر باقیمانده بود.فرصتی اندک برای خداحافظی کوتاه و بی مقدمه... با اینحال چرا لورا نمی توانست کلارا و ساموئل را ببیند؟!انها کجا بودند؟ ممکن بود ساعتش دو دقیقه ای عقب مانده باشد؟!                                                                                                                                                              لورا چرخید و داد زد:ساموئل؟ کلارا؟شما کجایید؟؟؟ اما هیچ صدایی نیامد.کم کم دختر به این نتیجه رسید که هرگز نمیتواند آنهارا ببیند ... او گذاشت تا قطرات اشک گونه هایش را خیس کند. با دستهایش صورتش را پوشانده بود و گریه میکرد. ناله میکرد... او نمیتوانست درک کند که دیگر ساموئلی وجود ندارد. با تمام وجود احساس یاس و نا امیدی کرد و فریاد زد:از بزرگ شدن بدم می اید. متنفرم!                                                                                                                                                                                           ناگهان صدایی توجهش را جلب کرد: خداحافظ لورا!                                                                                                                                              صدا از دوردست بود.لورا چشم گرداند تا توانست کلارا و ساموئل را ببیند که توی قایقی بر روی دریا نشسته اند و برایش دست تکان میدهند. قایق دور و دور تر میشد تا اینکه کاملا از تیررس خارج شد. لورا میدانست این اخرین دیدارشان بوده اما اشکهایش را پاک کرد و با ادم های خیالی اش وداع کرد: خداحافظ ساموئل! خداحافظ کلارا! خداحافظ خاطرات کودکی...